نقش ورزش در هوشیاری ذهن کودک دوزبانه
از گذشته تا به امروز شنیده ایم که عقل سالم در بدن سالم است از این روست که فعالیت بدنی در کودکان دوزبانه می تواند بر عملکرد ذهن و مغز آن ها نیز اثر بگذارد. انجام فعالیت های بدنی منظم و به صورت روزانه می تواند عملکرد مغز کودک دوزبانه شما را تا حدود بسیار زیادی بالا ببرد.
کودک دوزبانه ای که به طور منظم به انجاک فعالیت های بدنی می پردازد و ورزش می کند ذهن آماده تری نیز برای یادگیری دارد و می تواند بهتر و مناسب تر در مباحث علمی ضاهر شود. اهمیت انجام فعالیت های بدنی از این روست که اکسیژن رسانی به مغز را افزایش می دهند و می تواند سبب عملکرد هرچه بهتر آن گردد.
والدین و مربیان در ارتباط با کودکان دوزبانه معمولا تاکید بسیار زیادی بر انجام فعالیت های ذهنی و مغزی مانند خواندن داستان، انجام تکالیف، نقاشی و ... دارند اما لازم است بدانند که کودک دوزبانه در سنین قبل از نوجوانی همان اندازه که به فعالیت های ذهنی نیاز دارد نیازمند انجام فعالیت های بدنی و ورزش است تا ضمن تخلیه انرژی خود بتواند عملکرد مغز خود را نیز بهبود دهد.
برای پاسخ به این سوال که آیا ورزش سبب هوشیاری ذهن می گردد؟ ، در حد امکان آزمایش‌های مختلفی بر روی ذهن کودکان دوزبانه انجام پذیرفته است. بدون در نظر گرفتن تمامی آیتم ها و نحوه‌ی آزمایش، پاسخ همواره مثبت بوده است:
انجام ورزش توسط کودک دوزبانه در طول زندگی می‌تواند باعث افزایش چشمگیر عملکرد شناختی در مقایسه با کسانی گردد که زندگی کم تحرک و ساکنی دارند.
کودکان دوزبانه ورزشکار نسبت به آن هایی که تحرک کمتری دارند در آزمون سنجش حافظه درازمدت، قدرت استدلال، توجه و تمرکز، قدرت حل مسئله و حتی در اصطلاح هوش جاری، عملکرد بهتری از خود نشان دادند.
این آزمایش‌ها توانایی استدلال سریع و تفکر انتزاعی و حل فی‌البداهه‌ی مسائل جدید را در کودکان دوزبانه با استفاده از موضوعات آموخته شده‌ی پیشین مورد بررسی قرار می‌دهد. ورزش در واقع تمام قابلیت‌های ارزشمند در محیط کار یا کلاس درس را تقویت می‌کند.
البته همه‌ی قابلیت‌های شناختی با تمرینات ورزشی توسعه نمی‌یابد. به نظر می‌آید مهارت‌های حافظه‌ی کوتاه‌مدت و انواع خاصی از زمان‌های واکنش، ارتباطی با فعالیت‌های ورزشی نداشته باشند.
گرچه فواید ورزش تقریباً بر همگان محرز است، ولی درجات آن میان افراد کاملاً متفاوت می‌باشد. نکته‌ی مهم اینکه اطلاعاتی با این قوت، تنها وجود رابطه‌ی تقابلی را نشان می‌دهد و نه علت را.